Kiciek

 

Dziś znów pogłaszczesz mnie po grzbiecie, popieścisz 

pogrzebaczem albo listewką, a ja będę ocierać się o nogi, 

wychudła, wyliniała, za stara by cokolwiek upolować. Nic 

mi nie zostało poza szorstkim językiem, oddaniem i skórą 

na brzuchu: obwisłą od czasu ciąży, niespełnionej nadziei. 

 

Co jakiś czas siadam na parapecie i patrzę na wróble, 

przyglądam się mrowiskom, starym autobusom i dłoniom, kiedy 

zakopujesz żywcem to, co spłodziłam i należy tylko do mnie, 

ślepe, marne i głodne. Takie są wszystkie dni. Śmiejesz się 

na widok pyska w drzwiach, każesz pić swoje mleko, 

mówiąc: ciesz się, że nie jesteś bezdomna, bezpańska; 

 

że śpisz w cieple, żresz i należysz do mnie. Od kilku lat 

jestem niewychodząca i narzekam na nerki. Rzadziej się myję, 

nie miewam rui, nadaję nowe nazwy przedmiotom: łazienka 

zastąpiła kuwetę, a łóżko - gniazdo wykotne. Czekam na dzień, 

kiedy zobojętnieję: wyczyszczę futro, zamruczę, wydrapię ci oczy; 

bo przecież nie potrafisz płakać ani widzieć w ciemności.